مقاله تحلیلی از الجزیره: آیا آمریکا و اسرائیل می‌توانند مانع از توقیف کشتی‌های بیشتر، توسط حوثی‌ها بشوند؟

صرف نظر از خطر تشدید تنش، تنها یک راه معقول وجود دارد که ایالات متحده می تواند از آن بهره ببرد – کمک گرفتن بی سر و صدا از ایران.

به گزارش پایگاه خبری تجریش به نقل از الجزیره ؛ روز یکشنبه، جنگجویان حوثی یک کشتی باری را در دریای سرخ در سواحل یمن ربودند.

ناو اتومبیل‌بر گلکسی لیدر، به طول 189 متر (620 فوت) که از ترکیه به هند در حرکت بود، توسط قایق های کوچک تندرو توقیف شد و توسط پرسنل یونیفرم پوش و مسلح سوار هدایت شد.

افراد دیگری از یک هلیکوپتر به عرشه رفتند و به خدمه دستور دادند مسیر خود را به سمت بندر حدیده یمن تغییر دهند.

هیچ گلوله‌ای شلیک نشد و کشتی توقیف شده یک کشتی غیرنظامی است که بین کشورهای بی‌طرف حرکت می‌کند، اما این حادثه همچنان پتانسیل ایجاد تشدید جدی در آخرین درگیری اسرائیل و فلسطین را دارد.

در بدترین سناریو، این می تواند اولین حرکت در کشاندن ایالات متحده و ایران به سمت دخالت مستقیم در جنگ باشد.

یحیی سریع، سخنگوی حوثی‌ها تایید کرد که این کشتی به دلیل "مالکیت اسرائیل" توقیف شده است، در راستای اعلام قبلی وی مبنی بر اینکه این گروه "از هدف قرار دادن کشتی‌های اسرائیلی در دریای سرخ یا هر مکانی که بتوانیم به آن دسترسی پیدا کنیم تردیدی نخواهد داشت". اسرائیل هرگونه ارتباط با این کشتی را رد کرده است، اگرچه جزئیات مالکیت در پایگاه داده های حمل و نقل عمومی نشان می دهد که این کشتی متعلق به یکی از ثروتمندترین مردان اسرائیل است.

بیشتر دریای سرخ گسترده‌تر از 200 کیلومتر (124 مایل) است، اما انتهای جنوبی آن، گذرگاه باب المندب، نقطه‌ای است که کمتر از 20 کیلومتر (12 مایل) عرض از جزیره مایون یمن تا ساحل جیبوتی دارد. هر ساله بیش از 17000 کشتی از اریتره عبور می کنند. یعنی تقریباً 50 تا در روز است.

بسیاری از آنها دارای وضعیت قانونی هستند مانند Galaxy Leader که پرچم باهاما را برافراشته است و توسط یک شرکت ژاپنی اداره می شود و دارای یک استاد بلغاری و خدمه ای از حداقل پنج کشور دیگر است که هیچ یک از آنها اسرائیلی نیستند. در دنیای پیچیده کشتیرانی، مالکیت یک کشتی اهمیت کمتری نسبت به پرچم کشتی دارد، که نشان دهنده کشور ثبت نام آن و شرکت عامل آن است.

باهاما چیزی را ارائه می دهد که به عنوان "پرچم راحتی" شناخته می شود. باهاما کشوری با مالیات کم و سیاست‌های سخت‌گیرانه کمتری برای کار است که اپراتورها را برای ثبت کشتی‌های خود در آنجا جذب می‌کند. شرکت عامل نیپون یوسن کابوشیکی کایشا ژاپنی است که با نام NYK Line شناخته می شود و 818 کشتی را اداره می نماید.

در میان تقریباً 1500 کشتی که هر ماه از تنگه ها عبور می کنند، ممکن است تعداد زیادی از آنها با اسرائیل مرتبط باشند و بنابراین در برابر کشتی ربایی های بیشتر حوثی ها آسیب پذیر باشند.

کشتی‌رانی باید ادامه پیدا کند، بنابراین آیا همه کشتی‌های «مرتبط با اسرائیل» در اختیار حوثی‌ها قرار خواهند گرفت؟

احتمالاً نه، اما گزینه‌های جلوگیری از کشتی‌ربایی‌های بیشتر، به سه گزینه محدود می‌شود: ارسال کشتی‌های مسلح برای همراهی با ترافیک تجاری، تخریب یا محدود کردن شدید ظرفیت تهاجمی حوثی‌ها در دریا، و متقاعد کردن آنها برای خودداری از حمله.

برای گزینه اول، این سوال مطرح می شود که چه کسی می تواند گشت های دریایی مسلح در دریای سرخ را فراهم کند؟

عربستان سعودی و مصر، کشورهای حاشیه دریای سرخ، دارای نیروی دریایی قوی و پیشرفته هستند. اما عربستان سعودی در آتش بس با حوثی ها قرار دارد که از برهم زدن آن بیزارند. مصر تلاش می کند بی طرف بماند و نمی خواهد وارد تنش با حوثی ها شود. اسرائیل هم نمی تواند از هیچ کشتی برای این کار دریغ کند.

تنها نیروی باقی مانده برای مقابله با تهدید حوثی ها نیروی دریایی ایالات متحده خواهد بود.

از 7 اکتبر، ایالات متحده تجهیزات بسیاری را در خاورمیانه مستقر کرده است که در اطراف دو گروه  ناو هواپیمابر (CSGs) متمرکز شده اند. گروهی که در دریای مدیترانه قرار دارد، CSG 12، توسط جدیدترین و مدرن ترین ناو هواپیمابر هسته ای هدایت می شود. یو اس اس جرالد آر فورد. CSG 2 که در حال حاضر در خلیج مکران است، توسط ناو یو اس اس دوایت دی آیزنهاور جلو می رود. هر ناو هواپیمابر با یک رزمناو موشک هدایت شونده، دو یا سه ناوشکن و یک ناوگان کمکی مانند تانکرها، کشتی های انباری و پایگاه های تعمیر متحرک همراه است.

هر یک از دو CSG یک وظیفه کاملاً مشخص دارند: CSG 12 نظارت بر منطقه وسیع‌تر اسرائیل، فلسطین، لبنان، سوریه و عراق و اقدام در برابر هرگونه تهدیدی است که می‌تواند درگیری را تشدید کند. CSG 2 آنجاست تا ایران را تماشا کند و در صورت تشدید اوضاع علیه آن اقدام کند.

آیزنهاور CSG در خارج از تنگه هرمز نگهداری می شود تا پیامی مستقیم به ایران باشد مبنی بر اینکه ایالات متحده هنوز قصد خصمانه ای ندارد. آیت‌الله علی خامنه‌ای، رهبر معظم ایران، به صراحت گفته است که کشورش به حمایت از حماس و مردم فلسطین ادامه خواهد داد، اما خود نمی‌خواهد وارد جنگ شود.

بنابراین، CSG 2 قصدی کمتر از جنگ را نشان می‌دهد و در خلیج  مکران باقی می‌ماند، جایی که هواپیمای آن همچنان می‌تواند در صورت نیاز به اهدافی در داخل ایران برسد یا در صورت بعید که ایالات متحده بتواند به سمت خلیج حرکت کند. باید بخواهد تهدید خود را تشدید کند.

خارج از CSGs، نیروی دریایی ایالات متحده همچنین دارای کشتی های فردی است که پرتاب موشک های حوثی ها را زیر نظر دارند. در 19 اکتبر، ناو یو اس اس کارنی چندین موشک و پهپاد حوثی را که اسرائیل را هدف قرار داده بودند، سرنگون کرد.

با داشتن وظایف خاص همه این تجهیزات، گزینه های آمریکایی محدود است. تنها کشتی هایی که می توانند برای اسکورت کشتی های تجاری مورد استفاده قرار گیرند، کشتی هایی هستند که در اطراف ناو دوزیست USS Bataan، در حال حاضر در جنوب سوئز، گروه بندی شده اند. انتقال آن به جنوب پتانسیل ایالات متحده را برای پاسخ به هرگونه تشدید تنش در اطراف غزه تضعیف می کند.

که ما را به گزینه دوم می رساند. حوثی ها به آمادگی خود برای مقابله با دشمنان قوی تر معروف هستند. آمریکا که مستقیماً آنها را هدف قرار دهد می‌تواند خطر تشدید تنش بزرگ را به همراه داشته باشد. واشنگتن می‌تواند از اسرائیل بخواهد که بنادر حوثی‌ها را با موشک‌های دوربرد هدف قرار دهد، اما حتی این نیز خطرناک است.

بنابراین به گزینه سوم یعنی تنش زدایی می رسیم.

به نظر می رسد که باز هم ایران کلید است. اگر تصرف این کشتی یک اقدام مستقل حوثی‌ها باشد که توسط تهران نیز تحریک نشده باشد. ایالات متحده می‌تواند وارد دیپلماسی آرام شود تا ایران را متمایل به تحت کنترل درآوردن حوثی‌ها و اجتناب از کشتی‌ربایی‌های جدیدتر در دریا نماید.

این ممکن است واقع بینانه ترین راه برای خروج باشد، اما تنها در صورتی که همه طرف های درگیر خویشتن داری نشان دهند.

مخاطرات بالا هستند. یک کشتی‌ربایی دیگر می تواند اثر گلوله برفی داشته باشد و کشورهای دیگر فعال تر را به یک درگیری ویرانگر بکشاند و آن را به نقطه بی بازگشت سوق دهد.

منبع الجزیره

Zoran Kusovac

مترجم محمدحسین اکبرزاده