از آنجایی که فناوری‌های هوش مصنوعی به سرعت در حال تکامل است، هیچ نشانه‌ای از یک اجماع بین‌المللی در مورد چگونگی بهره‌گیری از ابعاد سازنده و مهار کاربردهای بالقوه مخرب این فناوری جدید وجود ندارد.
به گزارش پایگاه خبری تجریش ؛ ریچارد هاوس، رئیس بازنشسته شورای روابط خارجی که در دوره ریاست جمهوری جورج بوش، فرستاده ویژه رئیس جمهور در ایرلند شمالی و هماهنگ کننده برای آینده افغانستان بود، در تازه ترین یادداشت برای پراجکت سیندیکیت می نویسد:
یک جوک قدیمی از دوران شوروی وجود دارد که در آن یک روزنامه نگار از دبیر کل حزب کمونیست می خواهد اقتصاد کشور را ارزیابی کند. پاسخ دبیرکل کوتاه است : خوب. روزنامه‌نگار از دبیرکل درخواست می‌کند که توضیح بیشتری بدهد تا بتواند داستانش را کامل کند. دبیر کل پاسخ می دهد: «در این صورت خوب نیست.»
همین را می توان در مورد وضعیت امروز جهان گفت. بسیاری از رهبران جهانی در نیویورک برای هفتاد و هشتمین نشست سالانه مجمع عمومی سازمان ملل متحد گرد هم می آیند؛ به استثنای شی جین پینگ، رئیس جمهور چین، ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه، ریشی سوناک، نخست وزیر بریتانیا، نارندرا مودی، نخست وزیر هند و امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه. دلایلی برای نگرانی وجود دارد.
روابط ایالات متحده و چین، که مسلما مهمترین آن در این دوره است، با وجود افزایش در سرعت مبادلات دیپلماتیک، در وضعیت نامناسبی قرار دارد. هدف ایالات متحده این است که برای دو قدرت بزرگ، پیش زمینه یا بستری برای روابط دوجانبه ایجاد کنند. با این حال، در بهترین حالت، دو دولت قادر خواهند بود از بحران اجتناب کنند. اما این امر به دلیل امتناع چین از از سرگیری ارتباطات نظامی دو جانبه و ایجاد یک کانال ارتباطی برای مواقع بحران دشوارتر شده است. حتی تحلیل گران خوشبین هم مسیری را برای همکاری معنادار این دو کشور در چالش های مهم منطقه ای یا جهانی در آینده نزدیک پیش بینی نمی کنند.
در همین حال، چین با چالش های اقتصادی قابل توجهی مواجه است که عمدتاً به دلیل اشتباهات در سیاست گذاری است. اما حتی اگر مشکلات داخلی باشند، به این معنی نیست که عواقب آن محدود به چین خواهد بود. حداقل، آنچه در آنجا اتفاق می افتد مانع رشد اقتصاد جهانی خواهد شد. در بدترین حالت، این احتمال وجود دارد که رهبری چین برای انحراف افکار عمومی از مشکلات اقتصادی داخلی، در سیاست خارجی تهاجمی تر عمل کند.
کره شمالی در سایر نقاط اقیانوس هند و اقیانوس آرام، هم کمیت و هم کیفیت زرادخانه هسته ای خود را گسترش می دهد. رژیم پیونگ یانگ به آزمایش موشک‌های بالستیک پیشرفته‌تر ادامه می‌دهد و یک زیردریایی مجهز به سلاح هسته‌ای را رونمایی کرده که قابلیت‌های هسته‌ای آن را افزایش می‌دهد. هیچ نشانه ای مبنی بر آمادگی کره شمالی برای بحث و گفتگو در مورد برنامه های هسته ای یا موشکی خود وجود ندارد.
نگرانی دیگر این است که ضد حمله اوکراین، که تقریباً سه ماه و نیم پیش آغاز شد، پیشرفت محدودی داشته است. نیروهای روسیه همچنان بخش‌های وسیعی از شرق و جنوب اوکراین را کنترل می‌کنند. این واقعیت، همراه با توانایی روسیه برای افزایش تولید تسلیحات در زمان جنگ - علیرغم تحریم‌های آمریکا - و واردات تسلیحات از ایران و کره شمالی، نشان می‌دهد که جنگ که اکنون در دومین سال خود قرار دارد، برای مدتی ادامه خواهد داشت. قابل درک است که اوکراین تمایلی به مصالحه در مورد هدف خود برای بازپس گیری قلمرو از دست رفته خود ندارد. این کشور همچنان بر این باور است که با رسیدن تسلیحات پیشرفته تر از غرب، جریان نظامی به نفع آن تغییر خواهد کرد. پوتین به نوبه خود معتقد است که می‌تواند هزینه‌های جنگ را جبران کند و کاهش حمایت آمریکا و اروپا از اوکراین به «زمان» بستگی دارد.
در افغانستان هر روز بیش از گذشته آشکار می شود که طالبان جدید به هیچ وجه شبیه طالبان قدیمی نیست. سوال واقعی این است که آنها تا چه حد دوباره اجازه خواهند داد افغانستان به سکوی پرتاب تروریسم تبدیل شود. سپس این سوال مطرح می شود که طالبان چقدر در بی ثباتی که آسیب پذیری پاکستان را تشدید کرده، سهیم خواهد بود؟
تعداد کشورهای ضعیفی که از حکومت داری ضعیف، نهادهای ضعیف و ظرفیت محدود رنج می برند، در آفریقا و آمریکای لاتین در حال افزایش است.
از منظر آب و هوای جهانی، جهان خیلی بهتر عمل نمی کند. پس از یک بیماری همه گیر در سراسر جهان که تقریباً 15 میلیون قربانی گرفت، تابستان گذشته گرم ترین تابستان تاریخ بود. با توجه به اینکه کمی بیش از دو ماه تا برگزاری کنفرانس تغییرات آب و هوایی سازمان ملل متحد (COP28) در امارات متحده عربی باقی مانده است، دلیل کمی وجود دارد که باور کنیم دولت ها آمادگی دارند نگرانی های آب و هوایی را بر اولویت های اقتصادی کوتاه مدت اولویت دهند.
در نهایت، از آنجایی که فناوری‌های هوش مصنوعی به سرعت در حال تکامل است، هیچ نشانه‌ای از یک اجماع بین‌المللی در مورد چگونگی بهره‌گیری از ابعاد سازنده و مهار کاربردهای بالقوه مخرب این فناوری جدید وجود ندارد.
یک خبر خوب وجود دارد. پاسخ قوی غرب به تجاوز روسیه و به طور گسترده تر، تجدید حیات شراکت ها و ائتلاف های تحت رهبری آمریکا در هند و اقیانوس آرام با هدف جلوگیری از ماجراجویی چین نمونه های برجسته ای هستند.
در خاورمیانه، ایران اخیراً پنج زندانی آمریکایی را در ازای اینکه واشنگتن به تهران اجازه دسترسی به دارایی های مسدود شده 6 میلیارد دلاری را بدهد، مشروط بر اینکه این بودجه فقط برای غذا و دارو استفاده شود, آزاد کرد. به نظر می رسد دو کشور همچنین در حال کار بر روی توافقی – البته نه یک پیمان رسمی – هستند که به موجب آن ایران در ازای لغو تحریم ها، محدودیت هایی را در فعالیت های هسته ای خود بپذیرد.
به طور مشابه، به نظر می رسد مذاکرات در مورد توافقی با میانجیگری ایالات متحده که روابط بین اسرائیل و عربستان سعودی را عادی می کند، پیشرفت می کند. در صورت امضا، این توافقنامه پتانسیل تقویت قدرت دفاعی عربستان سعودی در برابر ایران و ایجاد تحرک مورد نیاز برای دیپلماسی اسرائیل و فلسطین را دارد.
البته اخبار بد بیشتر از خوب است. اهداف توسعه بین المللی محقق نمی شود. اجلاس اخیر گروه 20 در هند دستاورد چندانی نداشت و به نظر می رسد نشست مجمع عمومی سازمان ملل راه تکراری خود را پیش می برد.
با توجه به اینکه یکی از اعضای دارای حق وتو در حال انجام جنگی است که بنیادی ترین اصل منشور سازمان ملل را نقض می کند، مهمترین جزء سازمان ملل، شورای امنیت، کنار گذاشته شده و وضع به همین شکل باقی خواهد ماند. در زمانی که تقاضا برای همکاری موثر بین‌المللی زیاد است، به نظر می‌رسد که عرضه آن بسیار کم است.
